Foto’s van Wim Tuinman
We mogen weer buitenleden aannemen Dit was het begin….. Zo begon het allemaal…. met de vraag van Gert Scholten. Hij was werkzaam bij de NAM en lid van de personeelvereniging van de NAM. Die waren heel coulant voor hun werknemers. (nu nog….?). Het was een hechte gemeenschap waar je zomaar niet tussen kwam. Op zekere dag kwam Gert met zijn vrouw bij me thuis. (de reden was waarschijnlijk iets met muziek …. zijn vrouw speelde evenals mijn vrouw accordeon en zij zaten samen op de muziekschool) Op een gegeven moment zei Gert. “Jij fotografeert toch ook wel eens”. “Ja” zei ik. “In mijn diensttijd heb ik dat veel gedaan, omdat we daar de gelegenheid voor kregen”. Nou, zei hij, bij ons mogen we weer buitenleden aannemen. “Kom eens langs” zei hij. Het Is heel gezellig en je leert er ook nog wat.
Zo gezegd, zo gedaan kwam ik plm. 40 jaar geleden bij de fotoclub van de NAM. Ik voelde mij daar gelijk op mijn plaats. Naderhand zijn er nog een paar zgn. “buitenleden” bijgekomen. De toenmalige voorzitter Wim de Haas was veel met de camper op vakantie. (Soms wel 6 maanden achter elkaar). Dan moet er een 2e voorzitter komen. De lopende zaken moeten ook doorgaan. Ik stelde voor maandelijks een ‘Bulletin’ te maken om de leden op de hoogte te houden van het reilen en zeilen binnen de club. We namen als club deel aan de jaarlijkse uitwisseling met Geesthacht. Dat was een partnergemeente van Hoogezand-Sappemeer. Het was hoofdzakelijk op sportief vlak. Op cultureel vlak stond het op een laag pitje. Er waren een paar ‘losse’ fotografen in Geesthacht, er was geen club. Maar we zagen toch kans een jaarlijkse expositie te houden. De ene keer daar en een volgende keer in Hoogezand. Dat was wel een heel mooie tijd. Maar net als zoveel activiteiten ging ook dit als een nachtkaars uit. Jammer.
Na een paar jaar overleed onze gewaardeerde voorzitter Wim de Haas. We moesten wel verder en de leden vonden het vanzelfsprekend dat ik het stokje overnam. “Voor even dan” zei ik. 30 Jaar later zat ik nog steeds op deze stoel. Ik vond het leuk werk, mocht het graag doen…. maar toch. Aan alles komt een eind. Ik heb in februari 2018 afscheid genomen van deze taak en het stokje overgegeven aan iemand anders.
Wim Tuinman